piątek, 12 lutego 2016

Aranżacja przestrzeni złożonej z łóżka, pilocika i obrotowej szafki.

telepopmusik  - breathe


Obserwuję ludzi, zdarzenia, otoczenie i każdego dnia przyglądam się sobie. Badam siebie. 
Czasem z nudów, a czasami naprawdę ciekawią mnie pewne zachowania człowieka. Nie tylko w nowych, nieznanych sytuacjach, ale też w takich codziennych, gdy testujemy perspektywy i zmieniamy punkty widzenia.
Obserwuję siebie.
I fascynuje mnie to, jak potrafimy być elastyczni, po kilku lekcjach wybrać sobie odpowiedni klimat do sytuacji. Jak potrafimy dzięki doświadczeniu i własnym patentom ułatwiać (no albo utrudniać) sobie życie.
Przystosowanie się.
Czytasz, jak najlepiej przygotować się do chemii, jak dbać o siebie w trakcie w tym czasie. 
Sporo wtedy musimy zmienić. Trzeba z wielu rzeczy zrezygnować i wprowadzić rytuały. Wcieranie kremów w ciało i w głowę, picie ziołowych herbat, przyjmowanie wodospadowych ilości wody. Poza tym (ale to już wynikające z sytuacji) zrezygnowanie z grzebienia, szamponu do włosów i odżywki. Wsłuchanie się w swoje wewnętrzne potrzeby. Jedzenie tego, na co nasz żołądek ma ochotę lub też nie jedzenie niczego, bo i czasem tak bywa. Chemia miesza nam w kubkach smakowych w nosie i żołądku. Nieprzyjemnie, ale na szczęście po pewnym czasie wszystko wraca do normy.
 Należy przyjmować też garści leków. Witamin, wspomagaczy itp. No i oczywiście, trzeba duużo odpoczywać. Już się nauczyłam. W ciągu siedmiu dni, te cztery jestem wypoczęta. Jednak chemia mimo wszystko odciska piętno na organizmie cały czas. Momentami jest tak męcząca, że ten nakaz odpoczynku staje się stanem, ciała i umysłu. Wtedy też wypełniam kolejne zalecenie – oszczędny tryb życia. Chcesz coś zrobić szybko, ale w głowie się kręci, oddech jest płytki po sterydach i nie możesz funkcjonować tak jak psychicznie się czujesz. 
No cóż. Pociesza mnie fakt, że nie trwa to wiecznie, jak już wspominałam.
Jeśli chodzi o życie szpitalne, tę sferę opanowałam prawie do perfekcji. Już mniej więcej wiem, co spakować żeby mieć wszystko czego potrzebuję, jednocześnie nie zabierając wiele i nie oddając zbędnych rzeczy do domu. Aranżuję otoczenie tak, by mieć wszystko pod ręką. Lubię to. W domu mogę sobie poszaleć z segregowaniem, przestawianiem i układaniem. Tutaj raczej nie, ale robię co mogę. To moja mała własna przestrzeń.
Poza tym, nauczyłam się jak przygotować żyły, siebie i ręce do kłucia, co pomaga mi na nudności czy ból nosa, bo tu jest naprawdę sucho.
W jakich porach najlepiej się zdrzemnąć, a kiedy jest najlepszy czas na czytanie książki, film, pisanie – uważam, że to ważne, aby każda chwila spędzona w szpitalu wpłynęła na naszą korzyść. 
I o tak tu sobie moje życie płynie, jak ta chemia - powoli, ale systematycznie i efektownie. Pod koniec lutego kolejna tomografia, kolejne świeże informacje o umierających horkruksach.

Takie tam banały na noc. Tak odpoczywam. Odpoczywajcie i Wy. Weekend jest chyba, z tego co się orientuję. 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz